5.10.2012

Гологлав под сриващата се жега, притиснат сред тълпата, Господ трие с юмрук сълзите си. После с ръкава на карирана риза. Накрая ги оставя да се стичат по бузите.

Сам ти, Господи, успокой душата на починалата твоя робиня Стела в място светло, в място злачно, в място прохладно, където няма никаква болка, скръб и въздишка.

Фред мислено вижда малкото телце под капака. Изхвръкналите коленца. Притворените клепачи. Бледите ръце, скръстени на гърдите в последна молитва. Има желание да стисне някого за шията и да не пуска, докато не изкара последния му хрипот; дори това да е Господ.
На няколко метра от него мъжът с карираната риза изпитва същото, но не знае към кого.