12.21.2011

После открих нещо: ако оставах неподвижен, когато ме връхлиташе мъглата, ако просто не мърдах, не се озовавах пред тая врата. Работата е там, че сам си бях виновен, дето стигах до нея - все се страхувах да не би да се изгубя и започвах да крещя, та да могат да ме намерят. Направо крещях, за да ме намерят: мислех си, че най-лошото е да се изгубиш завинаги, че дори Шоковото е по-добре. Но сега вече не мисля така. Не е чак толкова лошо да се изгубиш.